%2B-%2B(5).jpg)
%2B2.jpg)
Prof. Dr. Koço Bihiku - Krijimtaria Letrare e Migjenit
Botim i Akademise se Shkencave,
Instituti i Gjuhesise dhe Letersise, 2004
Recenzente: Prof.dr. Jakup Mato e Laura Smaqi
Redaktore: Besa Vila
Instituti i Gjuhesise dhe Letersise, 2004
Recenzente: Prof.dr. Jakup Mato e Laura Smaqi
Redaktore: Besa Vila
Kapitujt:
- Njeriu dhe Artisti;
- Vargjet e Lira;
- Proza;
- Stili letrar.
Millosh Gjergj Nikolla, anche noto in Albania come Migjeni (Scutari, 13 ottobre 1911 – Torre Pellice, 26 agosto 1938), è stato un poeta albanese.
Suo padre, Gjergj Nikolla (1872-1924), proveniva da una famiglia ortodossa e possedeva un bar. Frequentò la scuola elementare serbo Ortodossa a Scutari e dal 1923 al 1925 una scuola secondaria ad Antivari, nel Montenegro, dove si era trasferita la sorella maggiore Lenka.
Nell'autunno del 1925, a 14 anni, vinse una borsa di studio per frequentare una scuola secondaria a Bitola, nella Macedonia del sud. A Bitola studiò slavo, russo, greco, latino e francese. Laureatosi nel 1927 entrò nel seminario Ortodosso di St. John il Teologo a Bitola dove, nonostante problemi di salute, continuò il suo addestramento e gli studi fino a giugno 1932.
Il 23 aprile 1933 fu assunto come maestro di albanese in una scuola nel villaggio di Vraka, a sette chilometri da Scutari. Fu durante questo periodo che cominciò a scrivere descrizioni in prosa e versi.
Nel maggio 1934 scrisse il suo primo racconto, Sokrat i vuejtun apo derr i kënaqun, che fu pubblicato sul periodico Illyria, firmandosi con lo pseudonimo di Migjeni, un acronimo di Millosh Gjergj Nikolla. Nell'estate 1935 il 23enne Migjeni si ammalò di tubercolosi. Viaggiò fino a Atene nel luglio di quell'anno nella speranza di guarire dalla malattia ma ritornò a Scutari un mese dopo senza nessun miglioramento delle sue condizioni di salute. Nell'autunno 1935 si trasferì per un anno a una scuola a Scutari e, sempre sul periodico Illyria, iniziò a pubblicare le sue prime poesie che fecero epoca.
Migjeni dhe na "t'Birtë e shekullit të ri"...
Gazeta Metropol - 30/01/2005 Në rast se Migjeni do të jetonte në shekullin e XXI...? Do të rishkruante "Na t'birtë e shekullit të ri" pa më të voglin hezitim. Po "Poemën e mjerimit"...? Natyrisht edhe atë. Po..., po..., po...? Përgjigjja është një dhe e vetme: të gjitha! Nuk ka kaluar as një shekull, po ajo çka krijuar Migjeni të duket sikur sapo është shkruar, se diku e gjen në të përditshmet letrare. Pasi Kolën e sheh kudo..., edhe Lulin e vocërr, vetëm se ky i fundit, tashmë nuk ecën në shi për të shkuar në shkollë, por për të shkuar te semafori dhe për të thënë "bukën e përditshme falna Zot".
"Migjeni bëri objekt të pasqyrimit artistik në veprat e veta njeriun e varfër, i cili trapitëte gjithë ditën për të gjetur një copë punë, malësorët e gjorë, të cilët zvarriteshin në jetë, gratë fatkeqe, të cilat për të nxjerrë bukën e gojës nxirrnin në treg nderin, njerëzit e pambrojtur, që shtrinin dorën për lëmoshë, fëmijët e varfër, të cilët mjerimi i thyente lehtë. Ai tregoi se vuajtjet materiale dhe morale, brengat e parrëfyera, degradimi i njerëzve të varfër, përftoheshin jo nga marrëdhëniet e jetës së tyre private dhe vetjake, por nga shkaqe të thella, që lidheshin me shtypjen shoqërore, nga marrëdhëniet e mbrapshta që sundonin në Shqipërinë e asaj kohe...", shkruan autori i këtij studimi, Prof. Bihiku. Ajo çka të vjen ndër mend të krahasosh është "Shqipëria e asaj kohe" dhe Shqipëria e kësaj kohe! A thua vallë mjerimi të ketë ndryshuar pamje, sikundër shtëpitë përdhese, që u shndërruan në rokaqiej. Sigurisht. Në kohën e Migjenit, dikush pyeste "a do qymyr, zotni?", sot pyesin "a do cd, zotni?, a do karta Vodofane apo AMC, zotni? "Historia e njanës nga ato...", sot mund të thuhet "Historia e shumë nga ato", "Një refren i qytetit tem", pse jo, mund të ruajë të njëjtin titull. "Mollë e ndalueme", i duhet një ndryshim i vogël në numër, "Mollë të ndalueme"... "Sokrat i vuejtem apo derr i kënaqun", mund të bënim të njëjtin ndryshim, atë në numër, "Sokrat i vujtëm apo derra të kënaqun...". Dhe në rast se poeti e prozatori i madh do të ishte në jetë, do të donte të kishte përsëri një "grusht të fuqishëm, e t'i binte "malit që s'ba za", që "na të bijtë e shekullit të ri" të mos shohim vetëm përsiatjet e mjerimit, por edhe Migjenë të shek. të XXI. Leonard Olli
Migjeni cantore della miseria
- Nell'ottantesimo della sua nascita by Prof. Dr. Koço Bihiku
Poema e Mjerimit
Kafshate qe s'kaperdihet asht, or vlla, mjerimi,
kafshate qe te mbete ne fyt edhe te ze trishtimi
kur shef ftyra te zbeta edhe sy te jeshilta
qe te shikojne si hije dhe shtrijne duert e mpita
edhe ashtu te shtrime mbrapa teje mbesin
te tane jeten e vet derisa te vdesin.
E mbi ta n'ajri, si ne qesendi,
therin qiellen kryqat e minaret e ngurta,
profetent dhe shejtent ne fushqeta te shumngjyrta shkelqejne.
E mjerimi mirfilli ndien tradhti.
Mjerimi ka vulen e vet te shemtueme;
asht e neveritshme, e keqe, e turpshme;
balli qe e ka, syt qe e shprehin,
buzet qe me kot mundohen ta mshefin
jane femite e padijes e flite e perbuzjes,
te mbetunat e flliqta rreth e perqark tryezes
mbi te cilen hangri darken nje qen e pamshirshem
me bark shekulluer, gjithmon i pangishem.
Mjerimi s'ka fat. Por ka vetem zhele,
zhele fund e maje, flamujt e nje shprese
te shkyme dhe te coptuem me te dalun bese.
Mjerimi terbohet ne dashuni epshore.
Neper skaje t'errta, bashke me qej, mij, mica,
mbi pecat e mykta, te qelbta, te ndyta, te lagta
lakuriqen mishnat, si zhange; te verdhe e pisa;
kaperthehen ndjenjat me fuqi shtazore,
kafshojne, perpijne, thithen, puthen buzet e ndragta
edhe shuhet uja, dhe fashitet etja
n'epshin kaperthyes, kur mbytet vetvetja.
Dhe aty zajne fillin te marret, sherbtoret dhe lypsat
qe neser do linden me na i mbushe rrugat.
Mjerimi ne dritzen e synit te kerthini
dridhet posi flaka e mekun qirini
nen tavan te tymuem dhe plot merimanga,
ku hije njerzish dridhen nder mure plot danga,
ku foshnja e smueme qan si shpirt' i keq
tu' nduke gjite e shterruna te se zezes ame,
e kjo prap shtazane, mallkon zot e dreq,
mallkon frytn e vet, mallkon barrn e rande.
Foshnj' e saj nuk qesh, por vetem lengon,
e ama s'e don, por vetem mallkon.
Vall sa i trishtueshem asht djepi i skamit
ku foshnjen perkundin lott edhe te fshamit!
Mjerimi rrit femin ne hijen e shtepive
te nalta, ku nuk mrrin zani i lypsis,
ku nuk mund t'u prishet qetsia zotnive
kur bashke me zoja flejne ne shtretent e lumnis.
Mjerimi pjek femin para se te burrnohet;
don ta msoje t'i iki grushtit q'i kercnohet,
atij grusht qe ne gjume e shterngon per fytit
kur fillojne kllapite e etheve prej unit
dhe fytyren e femis e mblon hij' e vdekjes,
nje stoli e kobshme ne vend te buzqeshjes.
Nje fryt kurse piqet dihet se ku shkon
qashtu edhe femia ne bark te dheut mbaron.
Mjerimi punon, punon dit e nate
tu' i vlue djersa ne gjoks edhe ne balle,
tue u zhigatun deri ne gjuje ne balte
e prap zorret nga uja i bahen pale-pale.
Shperblim qesharak! Per qindenje afsh
ne dite vetem: leke tre-kater dhe "marsh!".
Mjerimi kaiher' i ka faqet e lustrueme,
buzet e pezmatueme, mollzat e ngjyrueme,
trupin permendore e nje tregtis se ndyte,
qe asht i gjikuem te bije ne shtrat te vet i dyte;
dhe per at sherbim ka per te marre do franga
nder carcafe, nder fetyra dhe ne ndergjegje danga.
Mjerimi gjithashtu len dhe ne trashigim
jo vec neper banka dhe ne gja te patundshme,
por eshtnat e shtrembta e ne gjoks ndoj dhimbe,
mund qe te len kujtim diten e dikurshme
kur pullaz' i shtepis u shemb edhe ra
nga kalbsin' e kohes, nga pesha e qiellit,
kur mbi gjithcka u ndi nje i tmerrshmi za
plot mallkim dhe lutje si nga fund i ferrit,
ish zan' i njeriut qe vdiste nen tra.
Keshtu nen kambe te rande te zotit t'egersuem
thote prifti vdes ai qe con jete te dhunuem.
Dhe me keto kujtime, ksi lloj fatkeqesinash
mbushet got' e helmit ne trashigim brezninash.
Mjerimi ka moter ngushulluese goten.
Ne pijetore te qelbta, prane tryezes plot zdrale
te neveritshme, shpirti me etje derdh goten
ne fyt per me harrue nandhetenand' halle.
E gota e turbull, gota satanike
tu' e ledhatue e pickon si gjarpni
dhe kur bie njeriu, si gruni nga drapni,
nen tryeze qan-qeshet ne forme tragjikomike.
Te gjitha hallet skami ne gote i mbyt
kur njeqind i derdh nje nga nje ne fyt.
Mjerimi ndez deshirat si hyjet errsina
dhe bajne tym si hejt q'i ban shkrum shkreptima.
Mjerimi s'ka gezim, por ka vetem dhimba,
dhimba paduruese qe te bajne te cmendesh,
qe t'apin litarin te shkojsh fill' e te varesh
ose bahe fli e mjere e paragrafesh.
Mjerimi s'don mshire. Por don vetem te drejt!
Mshire? Bije bastardhe e etenve dinake,
te cilt ne mnyre pompoze posi farisejt
i bijne lodertines me ndjejt dhelparak
tu' ia leshue lypsiti nje grosh te holl' ne shplake.
Mjerimi asht nje njolle e pashlyeme
ne balle te njerzimit qe kalon neper shekuj.
Dhe ket njolle kurr nuk asht e mundshme
ta shlyejne pacavrat qe zune myk nder tempuj.
Kanget e Pakendueme
Thelle ne veten teme flejne kanget e pakendueme
te cilat ende vuejtja as gezimi s'i nxori,
te cilat flejne e presin nje dite ma te lumnueme
me shperthye, m'u kendue pa frige e pa zori.
Thellte ne veten teme kanget e mia jesin...
e une jam vullkani qe fle i fashitun,
por kur t'i vije dita te gjitha ka me i qitun
ne nje mije ngjyra te bukra qe nuk vdesin.
Por a do te vije dita kanget me u zgjue?
Apo ndoshta shekujt me ne prap po tallen?
Jo! Jo! Se liria filloi me lulzue
dhe e ndjej nga Dielli valen.
0 kanget qe fleni reliktet e mia
q'ende s'keni prekun as nje zemer te huej,
vetem une me ju po kenaqem si femia
une djepi juej; ndoshta vorri juej.
Balade Qytetese
Mbrame
qiella dhe hyjt e vrame
nje ngjarje te trishtueme pane:
Hije... jo! por nje grue
me ftyre te zbete edhe me sy
te zez si jeta e saj,
me buzen te vyshkuna ne vaj,
me plage ne gjoks e stolisun
me veshje dhe me shpirt te grisun,
me hije grueje,
nje kens keso bote,
nje fantom uje
vallzonte valle ne rruge te madhe.
Dy hapa para, dy hapa mbrapa
me kambe te zbathun,
me zemer te plasun.
Dy hapa djathtas, dy hapa majtas,
me floke te thime,
me ndjesi te ngrime.
(Dikur,
kur gjit' e saj me kreni
shpertheheshin n'arome,
kur ish e njome
atehere e dashunojshin shum zotni.
E sot?)
Jeta e saj asht kjo vall' e cmendun
ne rrugat e qytetit tone,
nje jeten e fikun, nje jete e shterun,
shpin i molisun, zemer e therun,
nje za vorri, nje jehone
qe vallzon naten vone
neper rrugat e qyteti tone.
Nje Nate..
Grue a hyjneshe, e mbeshtjellun n'errsi te nates,
zbriti nga sfera te panjoftuna nder odat e mia
dhe u shtrue nje fllad, nje e kandshme ndjesi,
nje heshtje parathanse zemren don te ma perpije,
vetem qe ora kendon kangen e thjeshte te nates
-jo -jo! dhe diku larg degjohen tingujt e kanges
Grue a hyjneshe m'erdhi nga gjin' i errsines...
Qe! frymen ia ndjej dhe zemren qe rreh prej fellsines.
Buzet e njoma te saj,
Syt e zez e te mdhaj
me hamnoni vijash te bindshme
premtojne nje dashni te hijshme
(ashtu dhe akordi i heshtjes
frytin e ambel te marrveshtjes).
Dhe njemend! At nate vallzuen ndjesit e jona
me nje valle defryese, pa marrun fryme...
Mbas Tryezes
Keshtu ne te rinjve na kalon nata:
Prane tryezes meremer-falso, me gote te plote a boshe,
me kujdes te madh ndejun (si e lyp dans-edukata),
te ngrehun, te ngrime, te stolisun
e ftyrash te qindisun
me puder, karmin... jo? por me pershtypje te mire
qe na e sjell zojusha e bukur dhe me hir
tu' na buzqeshe ambel, buzesh te kuqe si gjaku,
nsa gjit' i majen, dridhen ftyra kuqet, zbehet...
e ne secilin prej nesh ne fund ka nje shprese kendedhet
dhe na shtrengon laku...
Qashtu ndeje, tu' e vrejtun, çojme biseda te ndryshme
serioze, t'urta, por ma shpesh te dyshueshme,
me gjuhe te bukur, te zgjedhun, mbi ngjarje te ra flasim
e prej nje deshires pa mshire te gjithe pelsasim.
Ngushllim! se zonjusha na i din mire hallet,
prandej aq me andje, bukur, kercen vallet.
Tonet muzikore derdhen, rrkaj derdhen,
lemojne ata qe ne valle sjellen, ne hare sjellen,
lemojne tryezen, gotat, veshjet tona, ndjenjat
e fantazis sone, i hapen ylber velat...
Por befas, te njejones se panjoftun tingllimi,
se ciles asht te hyu i bukuris trillimi,
krahnoret n'i perkdheli dhe n'i piskoi zemrat,
gjate korrizit te thenet zbresin fill te themr;
Qashtu vuejme, defrejme...
Jeten adhurojme,
nsa drita shkelqejne
zojushen shikojme
dhe n'andrrim vallzojme...
Rishtas, me plot dashje, vallet ndiqen, ndiqen
Vash e djale perputhen
mbrend dy zemra digjen,
por me u puthe nuk puthen!
Hidhet e Perhidhet
Hidhet e perhidhet ne shtregullen e fatit
djalosh' i Arbenis.
Hidhet e perhidhet ne pemdim mbrapa malit
me hovin e rinis
zogu i liris!
Ne shtregullen e fatit, nder keto fluturime
ma shpejt i rreh zemra edhe merr drithtime
se qiellat e hueja premtojne gezime t'ambla
neper shkalla te hueja, nen te ngjyrta llamba
premtojne hyjnizimin ne vallen e defrimit;
femen-mashkull rrokun si dy vete qe mbyten
kin per te mbramen here qindenje here puthen
e mbrenda krahnorit gati te pelsase zemra,
nsa majet e kepucve shkarravisin germa
te tane naten e lume deri ne te lem t'agimit.
Per njenin ky gezim, per tjetrin gezim tjeter...
ndoshta vllime librash, atom ose kompas
fund' i fundit shkundet ai djalosh i vjeter
nga melankolia fillon te vueje pa mase.
Dh' atehere nalmadhnia e tij mbret Dyshimi
futet ne zemer, ne tru, ne jeten e te riut
mfshehtas fillon lojen tinzake, si krymbi
ne thalbin e molles... e syni i te riut
merr hijen e vendit, hijen e nje murit
mbrapa te cilit rrahin zemrat e makinat
m'i krijue jete te tjeter, njeriun e gurit...
... po, nje ringjallje mbi te vjetra kalbsinat.
Syn' i te riut muer hijen e atij murit.
Hidhet e perhidhet
zogu i liris,
por dhe bjen ku lidhet djalosh' i Arbenis.
Lagja e Varfun
Krahet e zez te nje nate pa fund
e varrosen lagjen prane,
drite, jete, gjallsi askund,
vetem errsine e skam.
U harrue jeta e dites
nder shtresat e nates, e pagja
u derdh nga parzm' e errsines...
n'andrra perkundet lagja.
Njerzit nder shtepia flejne
me gjoksa te lakurte e te thate
e grate... femi po u lejne
pa ushqim ne gji, pa fat,
Pushojne gjymtyrt e shkallmueme
ne punen e dites se kalueme,
sherohen trute e helmueme
ne gjumin e nates s'adhrueme.
Vec zemrat e njerzve te lanun
me te rektunt prralla rrfejne:
mbi barrat e jetes se namun
qe shpirt dhe korriz thejne.
Prralla mbi femij rrugaca
barkjashte e me hunde te ndyta,
qe dore shtrijne me vjedhe, me lype
e ngihen me fjale te ndyta.
Prralla mbi varza te fyeme
me faqe e me buze te thithna.
Prralla mbi djelm, me te thyeme
shprese, ne burg me duer te lidhna,
te cilt neser para gjyqit
per delikt do te pergjegjin,
vetem dreqit e hyllit
te gjith fajet tash ua mbshtesin.
Keshtu lagj' e varfun peshprite
dhe errsines hallet tregon.
Nje gjel i undshem, me drite
te hanes i rrejtun, kendon.
Hesht! or gjel kryengrites,
i lagjes se varfun. Ketu
nuk zbardh per ty drita e drites.
i gjikuem je me ngordhe n'u.
Blasfemi
Notojne xhamiat dhe kishat neper kujtime tona,
e lutjet pa kuptim e shije perplasen per muret e tyne
dhe nga keto lutje zemra zotit ende s'iu thye,
por vazhdoi te rrahi nder lodra dhe kumbona.
Xhamiat dhe kishat madhshtore nder vende te mjerueme...
Kumbonaret dhe minaret e nalta mbi shtepia tona perdhecke...
Zani i hoxhes dhe i priftit ne nje kange te degjenerueme...
0 pikture ideale, e vjeter nje mije vjece!
Notojne xhamiat dhe kishat neper kujtime te fetarve.
Tingujt e kumbones ngatrrohen me zanin e kasnecit,
Shkelqen shejtnia mbi zhguna dhe nder mjekra te hoxhallarve
0, sa engjuj te bukur perpara deres se ferrit!
Mbi keshtjellat mijvjecare qendrojne sorrat e smueme,
krahet i kane vare pa shprese simbojt e shpresave te humbune
me klithma te deshprueme bajne fjale mbi jete te pemdueme,
kur keshtjellat mijvjecare si xhixha shkelqejshin te lumtuna.
Melodi e Keputun
Melodi e keputun
lot i kjarte nga syni
i nje grues se dashun...
andje e perplasun,
xhevahir i tretun,
nje anderr e shkelun,
buze e paputhun
ne melodin e keputun.
Nga vaji i heshtun
shkunden supat e zhveshun,
verbojne nga zbardhimi...
e ther, ther hidhnimi
per casteet e rreshqitun,
per fatin e ikun,
per gezimin e humbun
ne melodin e keputun.
Brrylat nder gjuje te mpshtetun,
ftyre ne shplake e fundosun:
Qan grueja e pikllueme
me zemer te piskueme
(nje kitare e gjymtun,
za kange i mbytun
ne buze nga dhimb' e puthun
ne melodin e keputun).
Hesht njeriu pran grues
qe qan e turpnueme...
syni i venitet
ne te loti vervitet,
dicka nxjerr nga xhepi
grues ia le dhe se shpejti
e len gruen e humbun
ne melodin e keputun.
Por kur vjen ndoj tjeter,
epshi kaperthehet,
gjaqet turbullohen,
perzihen, pervlohen,
cohen peshe, terbohen
... e vetem ndegjohen
ahtet e molisun
ne melodin e grisun.
Nje Nate pa Gjume
Pak drite! Pak drite! Pak drite, o shok, o vlla.
Te lutem, pak drite ne ket nate kur shpirti vuen,
kur te dhemb e s'di c'te dhemb, e syni gjum nuk ka,
urren nuk din c'urren, don e s'din se c'don.
Pak drite! 0 burre! 0 hero' ngado qe te jesh. ....
Burre qe shkatrron edhe qe nderton serish!
Pak drite vetem, te lutem, mshire te kesh,
se do cmendem ne ket nate pa gjume dhe pa pishe.
Oh! ta kisha pishen te madhe edhe te ndezun!
Me flaken e pishes ne qiellin e ksaj nate
ta shkruejshe kushtrimin... Ehu Burre i tretun
Do ta shifsha vallen tande ne maje te nje shpate.
Por pishe nuk kam e vetem jane burrat, shoket...
Dergjem n'errsin pa gjume dhe pa drite...
Askush s'me ndigjon, cirren kot me kot...
Hesht more, hesht! por qendro, o shpirt.
Gjeli kendon dhe thote se asht afer drita
Gjel, rren a s'rren? cila asht fjala e jote?
Kur ti kendon thone se asht afer drita...
Por un s'besoj sonte ne fjalet e ksaj bote.
Hiqmuni qafe, mendimet
O jastek ty te rroki, te perqafoj si shpetimin,
me fal ate qe due: gjumin dhe andr'min
e dy buzve qe peshperisin ngushllimin.
Frymezim i Pafat
Frymzim' i em i pafat,
qe vjen e me djeg mu ne gji,
per ke po me flet? per ke te shkruej?
perse po me ban qe kaq te vuej?
pse vjen e me djeg mu ne gji,
frymzim' i em i pafat?
Per te gjoret? per ata qe nuk kane drite?
0 frymzim' i em i ngrate,
mjaft me plage qe s'kan sherim,
leni te dergjen ne mjerim,
Njerzit s'duen ma trishtim,
botes s'ia kande ate kange te thate,
thot se mjell nje fare te idhte.
Far' e idhte... far' e idhe...
0 njerz te bime nga far' e ambel!
Frige te mos keni, pse nje kange
mund t'ju theri ne ndjesi,
t'ju kujtojne zemren ne gji
ne ndergjegje dhe nje dange...
por ju t'ju baje edhe ma zi.
Frymzim' i em i pafat!
Shporru ktej! Nuk te due!
S'i due hovet tueja te nalta,
as fluturimet... Neper balta...
te ditve tona te shklas un tue
rroke me njerzit qe rrok nata.
Dy Buze
Dy buze te kuqe,
dy deshira te flakta,
qe afshin ma thithen,
gezimin ma fiken,
si fantazma iken
nder do bota te larta...
Dy buze te pergjakta,
dy deshira te flakta,
qe afshin ma thithen
ne buze kur m'u njiten
andjet m'i trazuen,
zemren ma terbuen,
trunin ma helmuen
e ne fund u merguen...
Dy buze te kuqe,
bukuri fatale,
te nje grueje sterzane
nje pranvere te tane me morme
nje pjese zemre me nxorme,
dhe gezimin ma vodhne...
Ato dy buze te kuqe
dhe dy lote te mia
qene shenjat e dhimbjes
kur me vrau bukuria,
kur me zu dashunia
e me dogji rinia.
Ndeshja
0 grue, qe te ndesha ne ditn e fatkobit tem,
kur prirja njellte e syt shikojshin zi
e ndjejshe veten se dhe une jam fli
te nje ndjesi si ti.
0 grue, q'u ndeshme ditne e fatkobit tone
zemer per zemer edhe ball per ball
e ndjesite n'u shprehen me mall
me nje vall':sahall...
Dhe keshtu ne rruge te madhe e shitme zemren tone,
njerzve qe vetem nje te perqeshun dhane per te
e shkuen te kenaqun e tu' u gezue pse
pane mfshehsinat intime te kesaj jeteses sone.
E na, dhe nje dhimbe te sinqerte tue ndije,
vuejshim me zemer te ndrydhun si dy femije
te humbun nder vise te hueja naten, vone,
o grue, q'u ndeshme ne ditn e fatkobit tone.
Z.B.
Buzmramja u dridhte nder afshet e mbrame
te diellit perndimuer
me kuqlim e tisa purpuer,
me kaltrina te kullueta ne qielle e ne sy tand.
ku ne fund u pasqyronte nje dashni e lume
si vegimet e fatbardhsis ne lima,
mbi te cilin terthuer fluturon nje pellumb
dhe gezime te pamatna gugon pa pra.
Zojushe, q'at buzmramje
une andrroj me andje
dhe me nje dashni te paster
ata dy sy tuej te kalter,
qe m'u falne lete
me nje shikim diskret.
